Het is een kerntaak van het onderwijs om leerlingen effectief rekenonderwijs te bieden. Goed kunnen rekenen is immers een belangrijke basisvaardigheid voor iedereen die wil meekomen in de maatschappij. Toch verlaten nog altijd leerlingen de basisschool of het voortgezet onderwijs zonder over de gewenste basisvaardigheden te beschikken. Hoe kunnen we dit voorkomen?

Wied Ruijssenaars, orthopedagoog en onderzoeker, schreef samen met Cécile Ruijssenaars-Elshoff het boek ‘Berekend! Van rekenprobleem tot dyscalculie. Niet-geautomatiseerde basiskennis als centraal probleem’. In hun visie zijn de huidige rekenmethodes ontoereikend om de basale rekenvaardigheid van leerlingen met rekenproblemen en dyscalculie effectief te verbeteren. Het is dus tijd voor verandering. Wied en Cécile baseren zich zowel op eigen onderzoek als op de actuele (internationale) onderzoeksliteratuur met betrekking tot de effectiviteit van rekenonderwijs en dyscalculie.

Volgens Wied en Cécile schiet de gangbare diagnostiek tekort in het vaststellen van de oorzaken en het verklaren van dyscalculie. Rekenspecialisten nemen doorgaans IQ-tests af en maken een profielanalyse om vast te stellen wat de sterke en zwakke punten van een leerling zijn. Hiermee krijgen scholen inzicht in werkgeheugen, verwerkingssnelheid en executieve functies, maar daar liggen niet de oorzaken van het rekenprobleem.

Daarom moeten we op zoek naar alternatieven. ‘We hebben het bij rekenen over een dynamisch (leer)proces. Het rekenproces, dát is wat je moet observeren: hoe het rekenen-in-uitvoering verloopt. Door een precieze analyse te maken van dat rekenen-in-uitvoering, door een daarop gericht diagnostisch gesprek te voeren en leerproeven af te nemen kom je erachter tegen welke problemen de leerling aanloopt.’ In het rekenen-in-uitvoering worden de problemen zichtbaar, is de verklaring te achterhalen en zijn de handvatten voor de aanpak te vinden. Dáár moet de aandacht zich dus op richten.

De oplossing voor het rekenonderwijs ligt in het gebruik van wetenschappelijk effectief gebleken, goed opgebouwde instructieprincipes door alle betrokkenen. Een niet goed aansluitende instructie is namelijk de verklaring voor het niet of onvoldoende geautomatiseerd raken van basiskennis en voor de stagnatie in het leren rekenen. Alleen door kwalitatief goede instructie, die van meet af aan afgestemd is op de problematiek van de leerling, zorg je ervoor dat de rekenvaardigheid van leerlingen met rekenproblemen en dyscalculie verbetert.

Allereerst moet je vaststellen om welk type kennis het gaat. Het kan hierbij gaan om metacognitieve kennis, feitenkennis en procedurekennis. Metacognitieve kennis gaat over het kunnen reflecteren en sturen van je eigen leerproces, maar ook over jezelf kunnen controleren. Het onderscheid tussen feitenkennis en procedurekennis is tastbaarder: bij feitenkennis gaat het om weten (Wat is ...?), bij procedurekennis om toepassen (Hoe doe je ...?). Als je weet om welk type kennis het gaat, kun je je instructieprincipes daarop gericht aanpassen.

De volgende stap is om vast te stellen wat de kwaliteit van de kennis is. Als je de kwaliteit van de kennis in het rekenen-in-uitvoering positief verandert, dan komt het automatiseren meer en beter tot stand. In het automatiseringsproces is het voornamelijk belangrijk om eerst de kwaliteit te verbeteren, voordat je de kennis uitbreidt naar andere contexten of het tempo verhoogt. ‘Ga niet het tempo opvoeren als het rekenen nog niet 100% goed gaat, dat is desastreus. Fouten hebben geen enkele zin. Als kinderen met leerproblemen leren van fouten, zouden ze geen leerproblemen hebben.’

Wied en Cécile raden aan om iedereen al vanaf groep 3 te betrekken bij het proces om het rekenonderwijs binnen de school te verbeteren: leerkrachten, ib’ers, remedial teachers, rekenspecialisten, allen – en dat is een noodzakelijke voorwaarde – gesteund door de directie. ‘Als je hetzelfde begrippenapparaat gebruikt over kennis, kwaliteit van kennis en instructieprincipes, dan spreek je dezelfde taal en boek je tijdwinst. En door vroeg te beginnen voorkom je heel veel emotionele schade bij de leerling. Er is geen enkele reden om af te wachten. Afwachten bij leerlingen met leerproblemen is nooit goed.’

Cruciaal in de opvatting van Wied en Cécile is dat de door hen uitgewerkte methodiek leeftijdsonafhankelijk is en dat de principes van procesonderzoek en aanpak bij elke rekenmethode toepasbaar zijn. Het zijn de kernprincipes die tot de basisstof moeten behoren van elke opleiding waarbij toekomstige professionals in aanraking komen met leerlingen met een leerprobleem. ‘Wat wij hopen’, aldus Wied en Cécile, ‘is dat we met deze principes de inhoud van het rekenonderwijs verbeteren en dat we mensen instrumenten in handen geven om problemen aan te pakken. Als dat lukt, zijn we geslaagd.’

Rekenheld helpt leerlingen met rekenproblemen om hun rekenachterstand in te halen. Rekenheld past zich aan het niveau van de leerling aan en zorgt voor een passend rekenaanbod.