Dyslexie is één van de meest voorkomende leerstoornissen: wereldwijd heeft naar schatting
10 tot 15 procent van de leerlingen ermee te maken. Voor hen kan het traditionele
onderwijssysteem waarin lezen, schrijven en toetsen centraal staan overweldigend zijn.
Hoewel scholen vaak compenserende maatregelen bieden, zoals extra tijd of
voorleeshulpmiddelen, blijven deze oplossingen beperkt. Ze verlichten de druk,
maar pakken de kern van het probleem niet aan: het gebrek aan persoonlijke afstemming.
Elke leerling met dyslexie leert op een unieke manier. Daarom is het essentieel
dat onderwijs niet één uniforme route aanbiedt, maar juist flexibiliteit biedt
in tempo, vorm en ondersteuning.